body=[Geen afbeelding beschikbaar]

Nicole van Hooren

's-Hertogenbosch 11 juni 1973

Privé-problemen en toch een koppel

Op de Olympische Spelen in Sydney vormt Nicole van Hooren nog een hecht team met Lotte Jonathans. Ver van huis komt er echter een kink in de kabel en vanaf dat moment gaat ieder zijn eigen weg. Sinds begin dit jaar zijn ze weer vrienden. Tenminste op Facebook, maar ze drinken ook weer samen koffie. Nicole Gerarda Everdina van Hooren, zoals ze in de officiële boeken staat, wordt op 11 juni 1973 geboren in het Bossche Groot Ziekengasthuis. Het ouderlijk huis staat in Hintham, later verhuist ze met haar ouders naar de Buskeshoeven in Rosmalen. In 1998 betrekt ze samen met Marc-Jan Coppens een appartement in Hintham; daarna kopen ze een huis in Empel en in 2004 vertrekken ze naar Lith. Het stel heeft twee kinderen: Lisanne en Bram. Via Basisschool De Vlek, Hoogveld- en Rodenborchcollege komt Van Hooren op de MTRO-school (toerisme en recreatie) in Utrecht terecht. In 1995 kiest ze voor de opleiding directie-secretaresse bij Schoevers. Inmiddels werkt ze ruim tien jaar bij Ricoh (het vroegere Nashuatec). Met een moeder, die aardig met de shuttle overweg kan,	97
en een vader, die in het bestuur van Hercules zit, kan het niet anders dan dat ook Nicole in Rosmalen 'op badminton' gaat. Als 7-jarige is het allemaal nog leuk; al snel daarna wordt het serieus. "Met een fanatieke trainster als Herma van Dalm stapelden de successen zich op. Toen ik nog maar net 10 jaar was werd ik al Nederlands kampioen bij de dames E, de categorie tot 12 jaar. Daarna heb ik in alle jeugdcategoriën (tot 14, 16 en 18 jaar) alle drie de titels behaald. Zowel in het enkel, als in het dames- en gemengd dubbel." Van haar eerste jaren in de seniorenselectie weet Van Hooren niet zoveel meer. "Wel dat ik in 1996 met Brenda Conijn de IOC-norm voor de Olympische Spelen had gehaald. Maar het NOC vaardigde Erica van Dijk en Eline Coene af; dat waren de routiniers. Samen met Quinten van Dalm deed ik het ook niet onaardig in het gemengd dubbelspel; we stonden zesde op de wereldranglijst." In 1998 komt er onverwacht een nieuw koppel tot stand. "Brenda Conijn was bij de Ubercup in Noorwegen duidelijk niet in vorm. Toen werden Lotte en ik aan elkaar gekoppeld. Uiteraard kenden we elkaar al goed. En niet alleen van het badmintonveld en BCH, maar ook op een andere manier. Toen ik 18 jaar was had ik verkering met Joris van Soerland. Lotte Jonathans heeft hem toen van me afgepakt; ik heb daar lang verdriet over gehad." Ondanks die privé-perikelen vormt het duo Van Hooren/Jonathans op de baan een puik paar. "In 1999 hadden we de A-status en stond alles verder in het teken van kwalificatie voor Sydney 2000. Het enkelspel had ik al laten vallen toen ik naar de senioren overstapte; nu moest ook het mixed eraan geloven." Aanvankelijk lijkt een peesblessure nog roet in het eten te gooien, maar uiteindelijk zijnde prestaties voldoende om het doel te halen. "Op 3 mei moest je bij de eerste 16 staan van de internationale ratingljst. Via onder meer brons bij het EK in Glasgow en een finaleplaats bij het GP-toernooi van Djakarta lukte dat." Van Hooren is op dat moment nog 'redelijk' fit. "Vol goede moed vertrokken we naar Australië. Eerder dan de rest van de Olympische ploeg; met acht speelsters en drie begeleiders hebben we ons twee weken in Brisbane voorbereid. Op 10 september zijn we toen naar Sydney gevlogen en daar begon het Olympisch gekriebel al op de luchthaven. Bij de officiële opening waren we maar met zijn drietjes. Wij hadden een bye in de eerste ronde; de andere badmintonners moesten de volgende dag meteen aan de bak." Tijdens die officiële opening verrast Lotte Nicole door haar een gouden ringetje te geven. Met een briefje: 'Nicole, Met het qualiflceren voor Sydney 2000 kwam er een droom voor mij uit. Ik vind het geweldig dat wij dit met elkaar en voor elkaar hebben kunnen realiseren. Wat er in de toekomst ook zal gebeuren, ik zal nooit vergeten wat wij samen als team bereikt hebben. Daarom dit kado als symbool voor de verbondenheid die ik door deze prestatie met je voel en altijd zal blijven voelen. Bedankt, liefs Lotte' Voor Nicole van Hooren hoeft dit allemaal niet. "We waren al geen vriendinnen. Ik	98
was het voorval met Joris helemaal nog niet vergeten. En we waren ook twee totaal verschillende mensen. De een linkshandig, de ander rechts. De een impulsief; de ander rustig en weloverwogen. Maar op de baan waren we een echt team; gingen we er helemaal voor." De Spelen zijn nog niet begonnen of er verschijnen allerlei berichten in de media. Koppen als 'Raadsels rond vertrek Eline Goene' en 'Goene onverwacht vertrokken'. De kranten komen aanvankelijk niet verder dan wat giswerk. "Badmintoncoach Eline Goene is onverwacht uit het olympisch atletendorp vertrokken. De 36-jarige trainster van Nicole van Hooren en Lotte Jonathans is teruggekeerd naar Nederland. Wegens privé-redenen is dit het enige dat de Nederlandse Badminton Bond NBB voorlopig over de kwestie kwijt wil." Van Hooren weet wel beter. "Ik voelde me voor de tweede keer door Lotte bedrogen. Ik wist namelijk dat Lotte een relatie was begonnen met Chris Bruil, de man van	99
Eline Coene. Ik voelde me teleurgesteld. Voor onze prestaties had het overigens geen gevolgen." Na de bye in de eerste ronde klopt het Empelse duo het Duitse koppel Nicole Grether en Karen Stechmann. In de kwartfinale blijkt het Chinese koppel Huang/Yang een maatje te groot: 15-10, 15-12. "Maar we hebben wel geweldig tegenstand geboden. In de tweede game wisten we zelfs een 6-10 achterstand in een 12-11 voorsprong om te bouwen. Daar bleef het helaas bij. Maar in voorgaande onderlinge ontmoetingen kwamen we nooit verder dan acht punten." Nadat het toernooi er voor haar op zit kan Nicole volop genieten van alles om de Olympische Spelen. In haar goed gevulde fotoalbum plaatjes waarop ze vereeuwigd is met Prins Willem Alexander, Pieter van den Hoogenband, Ron Zwerver, Leontien van Moorsel en Miriam Oremans. Maar dé foto is voor haar die van 22-9-2000. Voor het Holland Heineken House gaat Marc-Jan op zijn knieën en vraagt haar ten huwelijk. Een jaar later is het zover. De topsport heeft ze dan al vaarwel gezegd. In 2000 dubbelt ze nog met Lotte bij het Dutch Open. En in februari 2001 wint het duo de Nederlandse titel; met Dennis Lens pakt ze ook de eerste plaats in het gemengd dubbel. Vanaf maart gaat ze met Erica van den Heuvel verder. Uiterst succesvol. Nog dezelfde maand bereikt het duo de kwartfinale van All England en wint het French Open. In april wordt het Dutch International en Croatian International aan de erelijst toegevoegd. En lijkt het duo rijp voor een serieuze greep naar de wereldtitel. Maar een lastige rugblessure gooit roet in het eten en Van Hooren neemt afscheid van de topsport. Ze wordt nog wel verkozen tot Bossche sportvrouw van het jaar 2001. Nu speelt ze nog wekelijks bij BCH in de eerste divisie. Alleen wedstrijden, trainen is er niet bij. "En als we degraderen stop ik er helemaal mee. Van ons team is nog maar weinig over." "Ik droom best nog wel vaak van badminton. Dan zit ik in de kleedkamer of een glazen wand verspert me de weg naar het veld. Eigenlijk heb ik nooit afscheid kunnen nemen. Door mijn blessure was het ineens afgelopen. Maar misschien is het wel goed zo. Lotte stond altijd op de voorgrond; ik niet." Op de voorgrond staat ze wel wanneer ze, samen met de andere Bossche Olympische sporters, na Sydney ontvangen wordt op het Stadhuis. De laatste foto's in het album zijn dan ook daar geschoten. Met als bijschrift: 'Donderdag 5 oktober 2010. Vandaag worden alle Bossche sporters gehuldigd. Vanaf de Parade gaan we per koets naar het stadhuis. Gehuldigd worden de hockeymannen (2) goud; de hockeydames (4) brons; de badmintonners (2) kwarfinale en twee reserves voor hockey. Burgemeester Rombouts houdt voor iedereen een speech en zo dus ook voor ons. Het is een leuke toespraak, maar hij moet niet beginnen met: MEEDOEN IS BELANGRIJKER DAN WINNEN want dat is niet de mentaliteit van een topsporter!'	100

Olympische sporen in s-Hertogenbosch (2012) 97-100

2012

Henk Mees en Piet Lauwen

Nicole van Hooren : Privé-problemen en toch een koppel
Olympische sporen in 's-Hertogenbosch (2012) 97-100

Bossche Encyclopedie |